Everything works out in the end

Now I know that it's all over.

I better learned to start again.

They told me "Everything works out in the end"

- วันฟ้าหม่น

เฉลยสายรหัส

วันนี้เฉลยสายรหัส ตอนเช้าก็มีกิจกรรมเข้าฐาน 4 ฐานกับเพื่อนๆ พอจะเฉลยสายรหัสพี่ๆก็ปิดตา แล้วคือนั่งรอนานมากก็ไม่มีพี่ แล้วก็เผลอสบดกับตัวเองว่า "เชี่ยและ พี่รหัสไม่มาหรอวะ" แล้วอยู่ๆก็มีพี่ ผช มาถามว่าพี่รหัสน้อง ผญ หรือ ผช ก็บอกไปว่า ผญ พี่เขาบอกว่าพี่รหัสไม่มานะฝากไปกับสายพี่แทน เราก็ตอบ อ่อค่ะๆ แล้วก็ถามไรนิดหน่อยพี่ก็ไม่ยอมเปิดตาสักที ก็เลยบอกว่าเปิดเลยก็ได้พี่เขาไม่มาสรุปโดนหลอกพี่เขาเป็นพี่สายรหัสนี่แหละแต่เขาอยากเห็นกูร้องไห้5555 แต่ไม่ ผิดคลาดจ้า กูร้อน แอบเซ็งนิดหน่อยที่พี่รหัสไม่มาแล้วไม่บอกจะได้นอนอยู่บ้าน พี่ก็พาไปกินเยอะแยะมากมายยย

จะเป็นนักศึกษาเต็มตัวแล้ว

หลังจากที่ไม่ได้เขียนมานาน ตอนนี้ได้เรียนคณะที่ตัวเองอยากเรียนแล้วและเป็นมหาวิทยาลัยในฝันของเราด้วย พาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาธรรมศาสตร์ รู้สึกภูมิใจและดีใจมากที่สอบเข้ามาได้ แต่...ชีวิตในมหาลัยนั้นจะเป็นยังไงนี่สิ 555 5

ที่ผ่านมาทางคณะเรามีกิจกรรมค่อนข้างเยอะ เพราะมีประกวดร้องเพลงด้วยก็นัดซ้อมกันอยู่เป็นพักๆ เราอยู่โต๊ะที่ว่าสุดชิวว ซ้อมน้อยกว่าโต๊ะอื่นมาก แต่การมาทำกิจกรรมบ่อยๆทำให้รู้จักเพื่อนมากขึ้น ก็เป็นเรื่องดี ช่วงตอนมาซ้อมร้องเพลงก็ต้องมีวินัยกับตัวเอง ต้องตื่นให้ทัน หาข้าวกินเอง ดูแลชีวิตตัวเอง บริหารจัดการเงินเอง ไม่เหมือนตอนมัธยมที่พ่อแม่หาให้ตลอด

ส่วนเรื่องเพื่อน เราโชคดีที่เราเป็นคนเข้าหาคนอื่นได้ง่ายแล้วเราก็มีกลุ่มเพื่อนๆที่สนิทแล้ว 4-5 คนแต่ดันเรียนคนละเอกกับเราหมดเลย ดวงเราเป็นประมาณนี้มั้ง ตอนมัธยมเพื่อนสนิทก็อยู่สายวิทย์หมดเรามาเรียนสายศิลป์ พอเรียนมหาลัยก็คนละเอกกัน ฮาาา ส่วนเพื่อนจากโรงเรียนมัธยมก็เจอกันบ่อยๆช่วงกินข้าวเย็น เพื่อนบางคนยังดูยึดติดกับเพื่อนโรงเรียน ไม่ยอมทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ แต่ในความเป็นจริงเราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด อยากบอกเพื่อนจัง

เรื่องสุดท้ายคงเป็นเรื่องครอบครัว พอมาเรียนก็มาอยู่หอ อาทิตย์นึงจะได้เจอพ่อแม่แค่เสาร์กับอาทิตย์ เลยอยากจะทำให้ดีที่สุดเวลาอยู่ด้วยกัน พ่อแม่ก็เริ่มแก่ขึ้นเราก็โตขึ้น ช่วงนี้รู้สึกรักพ่อรักแม่ขึ้นมากๆ จากปกติที่ก็มากอยู่แล้ว

ปล.เปิดเทอมวันที่ 17 สิงหาคม นี้ ทั้งตื่นเต้นและแอบเครียดนิดหน่อย แต่จะขยันและตั้งใจให้ดีที่สุด

กดโควต้ามหานรก

จากปากต่อปากว่าด้วยการกดโควต้าขอเรียนวิชาของคณะ ที่สุดจะแสนยากเย็นต้องแข่งกัน เน็ตใครเร็วกว่า คอมใครเร็วกว่า... ด้วยจำนวนจำกัดของการรับแต่ละเซค และอาจารย์บางคนควรจะหลบเลี่ยง... - .-)

และมันก็เป็นเรื่องใหม่สำหรับเด็ก ปี 1 และวันนั้นวันที่ต้องขึ้นทะเบียน นศ. ตรงกับวันกดขอโคว้ตา...

วันที่ 10 สิงหาคม 2558 

เช้าวันนั้นรีบตื่นขึ้นมาเพราะต้องไปขึ้นทะเบียนนักศึกษา ด้วยความรีบร้อนจึงกินแค่ข้าวปั้น 7-11 และเดินไปตึก sc ด้วยความไวแสง (เว่อร์ฉิบหาย) ขณะกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ....เชี่ยยยย กูลืมหยิบแว่น ถึงว่าแม่งเบลอทำไงดีกลับไปก็ไม่ทัน จะได้เวลาขึ้นทะเบียนแล้ว ก็ไปแบบงงๆ ก็เข้าๆไปตามที่เขาบอกแบบเบลอๆงงๆ เพราะมองไม่เห็นห่าไรเลย ในใจก็มัวแต่คิดเรื่องกดขอโควต้า

พอเสร็จจากการขึ้นทะเบียน(คิดว่าเสร็จ) ก็ไปห้องคอมที่ตึกคณะกับเพื่อนนั่งเล่นเกมส์เล่นเฟสไป 1 ชม.ได้ ก็รีบกลับมาหอเพื่อรอกดโควต้า... เปิดคอม เข้าเว็บ นั่งกดรีเฟรช รีเฟรช รีเฟรช รีเฟรช ..สัดเว็บล่ม........ เหงื่อแตกนั่งกดรีเฟรซยิกๆๆๆๆ ได้แล้วเว้ยๆๆ อาจารย์สุพิชญาต้องเป็นของกูวววว รอหน้าเว็บขึ้น กูต้องได้ กูต้องได้ พอหน้าเว็บขึ้นเท่านั้น สัดดดดด!!! เต็ม เต็ม เต็ม เออเขียวๆกดแม่ง...  นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงได้เรียน ac201 กับ อ.ดิชพงศ์

ปล.ไม่รู้ว่าเรียนแล้วจะเป็นยังไง จะสู้ต่อไป หวังว่าเทอมหน้าคงมีคนมาอาสาช่วยกดกันอีกเยอะๆ 55555